Στις αρχές του 20ου αιώνα ζούσαν στην Τουρκία, στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, περίπου 3 έως 4,4 εκατομμύρια Έλληνες. Ένας στους έξι περίπου κατοίκους της τότε Τουρκίας ήταν Έλληνες. Οι Νεότουρκοι του Κεμάλ που ήρθαν στην εξουσία μετά τις σημαντικές εδαφικές απώλειες της οθωμανικής Τουρκίας στους Βαλκανικούς πολέμους, σχεδίασαν την μετατροπή του πολυεθνικού τους κράτους σε ένα μονοεθνικό τουρκικό με στοχευμένες δημογραφικές «παρεμβάσεις». Η μετάβαση του πολυεθνικού κράτους σε τουρκικό μονοεθνικό πραγματοποιήθηκε με τις μεθόδους της αφομοίωσης, της αστικής εξάπλωσης, της απέλασης, της εκρίζωσης και βέβαια της προσφιλέστερης μεθόδου των Τούρκων, της γενοκτονίας.
Μεταξύ των ετών 1912-1922 1,5 εκατομμύρια Έλληνες έχασαν την ζωή τους από σφαγές και πορείες θανάτου, ενώ 1,5 επιπλέον εκατομμύρια εκριζώθηκαν και απελάθηκαν από τις πατρογονικές τους εστίες. Αναλυτικά: 353.000 σκοτώθηκαν-σφαγιάστηκαν στον Πόντο, 230.000 στην Ανατολική Θράκη και 900.000 στην Μικρά Ασία. Από τα 900.000 θύματα της Μικράς Ασίας οι 250.000 έχασαν την ζωή τους εντός ολίγων ημερών στην Σμύρνη (όπου προφανώς υπήρχε μεγάλος συνωστισμός) και άλλοι 300.000 άντρες εκτελέστηκαν μετά την καταστροφή της Σμύρνης το 1922.
Εξαίρεση στις σφαγές και εξόντωση μεταξύ των ετών 1912-1922 του αυτόχθονους ελληνικού πληθυσμού της Τουρκίας αποτέλεσε ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης. Το 1922 οι Έλληνες της Βασιλεύουσας και των περιχώρων της ανέρχονταν σε 450.000 περίπου. Ας επικεντρωθούμε σε αυτές τις 450.000 της Πόλης και τις 10.000 περίπου των νήσων Ίμβρου και Τενέδου, αφού μετά το 1922 δεν υπήρχε πλέον στην υπόλοιπη Τουρκία ελληνικός πληθυσμός, η εξόντωση είχε ολοκληρωθεί.
Η Συνθήκη της Λωζάννης του 1923, για την οποία πάλι γίνεται λόγος μετά τις τελευταίες προδοτικές και τραγελαφικές ενέργειες της μνημονιακής κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφορικά με την μουσουλμανική μειονότητα της Ελληνικής Θράκης, αναγνώρισε το δικαίωμα παραμονής των Ελλήνων στην Πόλη σε αντιστάθμισμα της παραμονής των μουσουλμάνων στην Θράκη, μουσουλμάνοι οι οποίοι το 1923 πληθυσμιακά ανέρχονταν σε 90.000 και αποτελούνταν από Πομάκους, Τούρκους και Ρομά.
Συγκρίνοντας τον αριθμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και των μουσουλμάνων της Θράκης μεταξύ των ετών 1923 και 1914 διαπιστώνουμε τα εξής. Ο αριθμός των Ελλήνων της Πόλης έχει μειωθεί μέσα σε 90 περίπου χρόνια από 450.000 σε 1.500, ενώ στην Ίμβρο και Τένεδο από 10.000 σε 200. Αντίθετα ο αριθμός της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη έχει αυξηθεί από 90.000 σε 140.000 που είναι σήμερα. Η μείωση του ελληνικού πληθυσμού της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου έγινε με τις γνωστές μεθόδους των Τουρκομογγόλων, ήτοι στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιασμοί, απελάσεις και σφαγές. Έχουμε αναφερθεί στην ιστοσελίδα μας πολλάκις για τα γεγονότα των Σεπτεμβριανών του 1955 και τις απελάσεις του 1964 που αντικατοπτρίζουν ξεκάθαρα την βάρβαρη και αιμοσταγή πολιτική των Τούρκων τα παρελθόντα έτη.
Η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης που αριθμεί σήμερα 140.000 αποτελείται από Πομάκους, Ρομά και Τούρκους. Η απόφαση για την «τουρκοποίηση» αυτής της μειονότητας είναι παλαιά και ελήφθη από τις ΗΠΑ στις αρχές του Ψυχρού Πολέμου, ετέθη δε σε εφαρμογή από τους πολιτικάντηδες της ψοφοδεξιάς της τότε εποχής. Η λήψη της απόφασης έγινε με το βλακώδες σκεπτικό των Αμερικανών, αφού η Ελλάδα και η Τουρκία είχαν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, να περιορίσουν την διείσδυση του κομμουνισμού στην Ελλάδα μέσω της Βουλγαρίας, με άξονα τους υποτιθέμενους σλαβόφωνους Πομάκους της Θράκης, οι οποίοι αριθμητικά ήταν η μεγαλύτερη πληθυσμιακά συνιστώσα της μουσουλμανικής μειονότητας. Για τον λόγο αυτό οι Αμερικανοί επέβαλαν στις τότε ελληνικές κυβερνήσεις της υποτέλειας την τουρκοποίηση των μουσουλμάνων της Θράκης. Αυτή η πολιτική συνεχίζεται να εφαρμόζεται και σήμερα με καθαρά προδοτικά κίνητρα από την ψοφοδεξιά των Σαμαροβενιζέλων και με την συνεπικουρία της αριστεράς των συνιστωσών, της βλακείας, των τρομοκρατών και της πολυπολιτισμικότητας.
Ας αναφερθούμε όμως σε μερικά στοιχεία για τον όρο «μειονότητα». Στην Πολιτική Επιστήμη ό όρος αυτός είναι άμεσα συνδεδεμένος με γεωγραφικά όρια. Για να χαρακτηρισθεί μια εθνική, φυλετική ή θρησκευτική ομάδα «μειονότητα» πρέπει να έχει άμεση σχέση με γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλιώς δεν ονομάζεται μειονότητα αλλά κοινότητα. Εάν δηλαδή κάποιοι Τούρκοι ή Ρομά της Θράκης εγκατασταθούν σε άλλη περιοχή της Ελλάδας, τότε δεν θεωρούνται πλέον μειονότητα που προστατεύεται από την Συνθήκη της Λωζάννης. Η Συνθήκη αυτή που υπέγραψαν η Ελλάδα και Τουρκία, και που έχει τηρήσει με την υπογραφή της μόνο η Ελλάδα, αποδέχεται ότι η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης αποτελείται από διάφορες ομάδες, οι οποίες έχουν θρησκευτικό και μόνο προσδιορισμό και όχι εθνικό. Δεν ισχύει το ίδιο για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης των οποίων η παραμονή εκεί το 1923, ως απεδείχθη προσωρινή, επέτρεψε την μη ανταλλαγή των μουσουλμάνων της Θράκης. Στην Συνθήκη της Λωζάννης οι Έλληνες της Πόλης αναφέρονται ως Έλληνες και όχι με θρησκευτικό προσδιορισμό, αφού η εθνική τους προέλευση δεν άφηνε περιθώρια για αμφισβήτηση.
Οι Τούρκοι ποτέ δεν σεβάστηκαν την Συνθήκη της Λωζάννης. Η Ελλάδα της ψοφοδεξιάς και της μειοδοτικής αριστεράς ποτέ δεν θέλησε να ανταποδώσει στα ίσα την πολιτική των βαρβάρων έναντι των Ελλήνων της Βασιλεύουσας. Πέραν αυτού οι σημερινοί πολιτικάντηδες έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο δουλικότητας ώστε να αποδέχονται γονυπετείς και οσφυοκάμπτοντες τις εντολές του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής και των τουρκόφωνων εχθρών της πατρίδας μας, πολλοί εκ των οποίων «κοσμούν» τα ψηφοθηρικά ψηφοδέλτια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στην Θράκη.
Οι τουρκοπροσκυνημένοι πολιτικάντηδες θα έχουν την απάντησή τους πολύ σύντομα από τον Ελληνικό Λαό, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά ότι για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες, αλλά αλησμόνητες και σκλαβωμένες.
Γ. Λιναρδής