κοινωνίας, έστω και αν προέρχονται αυτές οι ομάδες από διαφορετικές, θεωρητικά ίσως, πολιτικές αφετηρίες.
Ένα πολιτικό και συνάμα κοινωνικό φάσμα πιο μαζικό, πιο πλατύ, πιο βαθύ για να στεριώσει η πραγματική δημοκρατία.
Σεβαστές οι διαφωνίες και οι εντάσεις κάποιων στελεχών και των δύο κομμάτων για την σύμπραξη ενός κοινού μετώπου, αλλά όχι μόνο απλά σεβαστή αλλά μέγιστη η επιθυμία της κοινωνίας για απεγκλωβισμό από τα σφιχτά δίχτυα, που της κόβουν την ανάσα, που κάποιοι άλλοι της φόρεσαν.
Η ιστορία δείχνει τους τρόπους και τις επιλογές. Η Ελλάδα συμμάχησε και με την Βουλγαρία, γνωστές οι διαφορές και οι εδαφικές διεκδικήσεις της τότε, για να αποτινάξουν από κοινού τον μωαμεθανικό ζυγό.
Ας μην χαρακτηριστούν από την ιστορία οι όποιες ενστάσεις, προφάσεις εν αμαρτίες!
Έχουν χρόνο και τα δύο κόμματα, το ένα από το 4% εκτινάχτηκε σε κόμμα εξουσίας και το άλλο από το πουθενά ανδρώθηκε, να ελέγξουν αν προσκόλλησαν και καιροσκόποι, εξωμότες και η ιστορία απέδειξε ακόμα και σταλμένους από αντιπάλους ή πράκτορες, να αυτοπροστατευθούν και να πορευτούν εκεί όπου υποσχέθηκαν στην κοινωνία να πάνε και όχι σε άλλους δρόμους. Οι ΑΝΕΛ έζησαν τέτοιες καταστάσεις, η δε αριστερά έχει τα δικά της βιώματα από τέτοιους ανθρώπους.
Η κοινωνία όμως έχει την κύρια ευθύνη ποιους θα επιλέξει για να ακολουθηθεί η πορεία που την υποσχέθηκαν. Κανείς δεν είναι παρθενογέννητος. Ο καθένας έχει την δική του διαδρομή και η ιστορία που τον ακολουθεί και τον προδιαγράφει.
Είναι προσχηματικό και επικίνδυνο το δίλλημα και οι προφάσεις, που θα δοθεί η μάχη και πως θα δοθεί. Το ζητούμενο είναι ποιοι και πόσοι θα πάρουν μέρος στην μάχη και πόσοι θα λακίσουν με τις δικαιολογίες των αναφερόμενων προσχημάτων και κυρίως τι θα γίνει μετά την μάχη! Πρώτιστο χρέος είναι να κερδηθεί η μάχη και να αποχωρίσει ο εχθρός! Τα υπόλοιπα, αν οι έχοντες την ευθύνη για την τύχη της χώρας την αγαπάνε όπως δηλώνουν, όπως και το λαό της είναι πολύ πιο εύκολο να βρούνε κοινούς τρόπους να δείξουν την αγάπη τους. Τα προβλήματα θα ενσκήψουν μόνο όταν άλλα λένε και άλλα σκέπτονται. Με απλά λόγια, αν δηλαδή η αγάπη τους για την χώρα είναι λεκτική μόνο και πίσω της κρύβονται άλλα συμφέροντα, όπως συμβαίνει με την τωρινή κυβέρνηση. Τόσο απλά!
Στο έργο του Σαμαράκη, ο άνθρωπος αγαπάει τον άνθρωπο. Συμπονά και νοιάζεται τον φίλο του και είναι αυτή η ιδιότητα του που τον καθιστά ανθρώπινο άρα επικίνδυνο. Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος για το σύστημα είναι η ανθρωπιά. Ακόμη κι όταν παραμένει δυσδιάκριτη είναι υπαρκτή, γνήσια και πέρα για πέρα αληθινή. Σε έναν κόσμο που ο κρατικός παραλογισμός υποδουλώνει τα όνειρα, τη φωνή, την ελευθερία, την ψυχή των ανθρώπων….
Ο πολιτικός λόγος, η πολιτική τακτική και πρακτική έγινε πολύ ψυχρή, πολύ κυνική, πολύ εκτελεστική απέναντι σε κοινωνία ανθρώπων που τους συμπεριφέρονται ως να είναι ζώα!
«Όχι, δεν μπορώ να συμβιβαστώ! Δεν μπορώ να εξακολουθώ να ’μαι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο σα να μην έχει συμβεί τίποτα, σα να μη συμβαίνει τίποτα!…»