Ἡ Μπάττερφλαϊ, ἡ νεαρή γιαπωνέζα ἀπό τήν ὁμόνυμη ὄπερα τοῦ Πουτσίνι (1903), ὅταν ὁ Ἀμερικανός Πίνκερτον ἀφοῦ τήν παντρεύτηκε ἀκολούθως τήν ἐξαπατᾶ (προφητικός ὁ συνθέτης σχετικά μέ τό ἦθος τῶν ἀμερικανῶν), πῆρε τό ξίφος τοῦ πατέρα της πού πάνω ἔγραφε «ὅταν δέν μπορεῖς νά ζήσεις μέ τιμή τότε πρέπει νά πεθαίνεις μέ τιμή» καί αὐτοκτόνησε.
Τούτη τήν ὥρα πού στήν Ἑλλάδα, πλῆθος ἀνθρώπων αὐτοκτονοῦν, ἀκριβῶς γιατί δέν μποροῦν νά ζήσουν ἀξιοπρεπῶς, δέν μποροῦν νά ζήσουν μέ τιμή, θά περιμέναμε ἀπό τόν ὀλιγαρχικό ἑσμό τῶν ἀναξίων ἐκπροσώπων μας, τουλάχιστον νά σιωποῦν. Διότι εἶναι ὅλοι συνυπεύθυνοι γιά τήν λεηλασία τῆς χώρας.
Ἀλλά συμβαίνει τό ἀντίθετο.
Βγαίνουν στά κανάλια καί τρώγονται μεταξύ τους, σάν τίς τελευταῖες κατινίτσες μέ τήν σκέψη τους στίς ψήφους. Δειλοί, ἄβουλοι μοιραῖοι, κυρίως ὅμως ἀναξιοπρεπεῖς.
Καί φυσικά δέν θά μπορούσαμε νά περιμένουμε νά ἔχουν τήν ἀνδρεία τῆς νεαρῆς Μπατερφλάυ οὔτε καί τήν ἀνδρεία ὅσων ἀπελπισμένων αὐτοκτονοῦν ἐξ αἰτίας τους, στήν Ἑλλάδα.
Θά περιμέναμε ὅμως νά ψηφίσουν ἕνα νόμο πού νά ἐπιτρέπει μόνον δύο φορές τήν ἐκλογή ὅποιουδήποτε σέ ἐκλόγιμα ἀξιώματα.Ἔτσι ὥστε νά ξεβρωμίσουν ὅλα τά σώματα τῆς ἐκλεγμένης διοικήσεως ἀπό τούς ἰσόβιους ἐπιβήτορές της.
Σάν ἐξιλέωση γιά ὅτι ἔχουν κάνει.
Οὔτε ὅμως καί αὐτό θά κάνουν. Διότι εἶναι ἄνανδροι.
Καί ἐν τῶ μεταξύ ἡ Ἑλλάδα πεθαίνει.
