Οι συστημικοί δημοσιογράφοι, παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουν επί πολιτικών θεμάτων, έχουν μια κοινή ιδιότητα: την προσήλωσή τους στο καθεστώς που υπηρετούν από κοινού και την αντίθεση στους σ' εκείνες τις Δυνάμεις που το αμφισβητούν, το αρνούνται, το πολεμούν. Η αντιμετώπιση, επομένως, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ αποτελεί κοινή συνισταμένη για όλες τις φωνές και τις γραφίδες που υπερασπίζονται το σύστημα. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές καθεστωτικές εκφράσεις του δημοσιογραφικού χώρου είναι αναμφίβολα και ο Γιάννης Πρετεντέρης. Ο υπάλληλος του ΔΟΛ και του Mega, ανά τακτά χρονικά διαστήματα ασχολείται με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, χύνοντας κι αυτός το δηλητήριό του.
Στο Κυριακάτικο «Βήμα» υπάρχει το πιο πρόσφατο πόνημά του, όπου ο Πρετεντέρης αναρωτιέται «Τι πρέπει να κάνουμε με την Χρυσή Αυγή», κάτω από τον τίτλο «Αγκαλιά με τον δράκο». Αναφερόμενος στους μέχρι τώρα δύο τρόπους αντιμετώπισης, κατά τον Πρετεντέρη πάντα, της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, δηλαδή την «επιθετική στάση» από την μια πλευρά και «την αντιμετώπιση των κοινωνικών φαινομένων που τροφοδοτούν την Χρυσή Αυγή» από την άλλη, ο Πρετεντέρης υποστηρίζει ότι υπάρχει και μια τρίτη άποψη αντιμετώπισής μας. Απολαύστε τι λέει: «Σύμφωνα με την άποψη αυτή, η Χρυσή Αυγή δεν είναι απαραιτήτως κάποια συγκροτημένη πολιτική απειλή αλλά και μια ακραία μορφή αντίδρασης. Ως εκ τούτου όχι μόνο δεν χρειάζεται να δαιμονοποιούνται όσοι την υιοθετούν, αλλά πρέπει να οικοδομηθούν δίοδοι που θα διευκολύνουν τον επαναπατρισμό των «χαμένων ψηφοφόρων» στο μαντρί. Μόνο που αυτή η τρίτη άποψη εμπεριέχει παρά την καλοκάγαθη ενδυμασία της έναν τρομακτικό κίνδυνο. Να καταστήσει τη Χρυσή Αυγή περίπου θεμιτή, αν όχι αυτονόητη επιλογή αντίδρασης. Και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι οι γέφυρες θα χρησιμοποιηθούν μόνο για να επαναπατριστούν οι παλαιοί. Μπορεί θαυμάσια να διευκολύνουν για να φύγουν και άλλοι. Είναι ακριβώς το λάθος που έκαναν τα «εθνικά κόμματα» της Γερμανίας, το 1932. Προσπαθώντας να ξεδοντιάσουν το φίδι, βρέθηκαν αγκαλιά με έναν δράκο. Αλλά τότε πια ήταν αργά.»
Είναι φανερή η αμηχανία του Πρετεντέρη για το τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και πέρα σχετικά με την ασταμάτητη άνοδο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Μια αμηχανία, η οποία μετατρέπεται σε ανησυχία, φόβο, απόγνωση όσο περνά ο καιρός. Γνωρίζει πολύ καλά ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι επικίνδυνη και ανεξέλεγκτη ακριβώς επειδή δεν έχει «μαύρες σελίδες», δεν «κρατιέται» από πουθενά και γι' αυτό ούτε ελέγχεται, ούτε εκβιάζεται. Εδώ, μάλιστα, δεν ισχύει καν η χιλιοειπωμένη, όσο και μασημένη, ρήση: «Καλό το παραμύθι αλλά δεν έχει Δράκο». Δυστυχώς, για τον Πρετεντέρη και τους εκδοτικούς και πολιτικούς του προϊσταμένους, δεν πρόκειται για παραμύθι αλλά για εφιαλτική πραγματικότητα. Η εξασθένιση του συστήματος, μέσα από την συνεχιζόμενη παρακμή του, συνεπάγεται την ταυτόχρονη άνοδο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Και αντίθετα με τα παραμύθια, τα οποία συνήθως έχουν καλό τέλος, η πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδος δεν προμηνύει τίποτα καλό στο άμεσο μέλλον για όλους όσοι ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση της Χώρας.