Ήμουνα που λές σύντροφε αναμένοντα μετ’ αδημονίας και αγωνίας στα όρια της παραφροσύνης της κανονικής να επανεκπέμψει σήμα η ΕΡΤ η θεάρεστος, αραχτός στην καναπεδούμπα μου και αντιστεκόμουνα σθεναρά στο κατεστημένο σύστημα ενημέρωσης, επιδιδόμενος σε ανελέητο ζάπινγκ. Άμα πρόκειται για ανθρώπους κανονικούς, πρέπει χθες το βράδυ να έστειλα Όλγα Τρέμη, Μπάμπη Παπαδημητρίου και Αντώνη Σρόιτερ στους τρελογιατρούς, καθόσον όποτε πηγαίνανε να πούνε κουβέντα, τους προλάβαινα με το τηλεμαρκούτσι και τους άλλαζα. Μιλάμε για τρελή αντίσταση, στα όρια της επαναστάσεως, κρίμα που δε ζει ο Τσε να με ‘βλεπε να με καμάρωνε.
Όμως εκεί που πήγαινα να φιμώσω γεμάτος κακία το Νίκο τον Ευαγγελάτο, περνάει ένα μπάνερ θεόσταλτο από κάτω ακριβώς από την Ελένη την Καλογεροπούλου, την οποία ειρήσθω εν παρόδω δε τηνε σταματάει ούτε το τηλεκοντρόλ το Samsung το «ουάν φορ όλ» που σβήνει με τις μπαταρίες στα τελευταία τους ακόμα και το play station του γείτονα απέναντι δυο ορόφους από κάτω μας, το οποίο (το μπανερ) ενημέρωνε τον πολίτη παύλα φορολογούμενο, (ή και αντιστρόφως δεν παρεξηγείται ο σύντροφος) ότι δύναται να ρυθμίσει τις ληξιπρόθεσμες τις οφειλές του προς τον κύριο Στουρνάρα, μέχρι και σε 100 (εκατό ολογράφως) μηνιαίες δόσεις. «Μαλάκα μου!» σκέφτηκα, «Σωθήκαμε!». Θα πεταχτώ μέχρι την εφορία αύριο πουρνό – πουρνό με τη δροσούλα και θα τηνε ρυθμίσω την οφειλή τη ληξιπρόθεσμη για να μάθει να φέρεται. Και μάλιστα, πηγαίνοντας προς τη ρύθμιση, θα περάσω κι από το μαγαζί το καινούριο που άνοιξε στη θέση της Τίμπερλαντ που έκλεισε, εκείνο με την κίτρινη ταμπέλα σε γραμματοσειρά τριψήφια και λόγκο «ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ», για να τους κάνω ένα κωλοδάχτυλο, να μάθουν να φέρονται κι αυτοί όταν ζητάνε το δαχτυλίδι της γιαγιάς με μια κοτρόνα από πάνω σα γιαρμά από τη Βέροια, για να δώσουνε τριάντα γιούρος.
Πράγματι πήγα που λες σύντροφε την αμέσως επομένη, αλλά επειδή μένω χρόνια στην Ελλάδα και γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις όπως ακριβώς γνωρίζει η θεια μου η Μερόπη το καστ του Σουλεημάν του Μεγαλοπρεπούς, άφησα το κωλοδάχτυλο στην άκρη μέχρι της εγκρίσεως της αυτής ρυθμίσεως της θεαρέστου. Κάτσε να ρυθμίσουμε πρώτα και μετά πανηγυρίζουμε ελληνοπρεπώς, εσκέφθην ως προνοητικός Έλλην φορολογούμενος και ουχί αδίκως, όπως αντελήφθην συντόμως τε εξοργιστικώς άρτι αφιχθείς στο γραφείο του αρμοδίου υπαλλήλου επί των ρυθμίσεων της τοπικής Δ.Ο.Υ.
Σύντροφε, έπεσα πάνω στη μεγαλύτερη λίστα «θέλω» από καταβολής ελληνικού κράτους. Τόσα «θέλω» δε μου είχε πει η σύζυγος στις προετοιμασίες του γάμου μας, ή ακόμα ο μικρός όταν τονε πήγα πρώτη φορά στο Τζάμπο. Παραθέτω μικρό απόσπασμα της αυτής λιστός:
Θέλω (υπαλλήλου): Πρόσφατη μισθοδοσία. Ε9 1997, 2005 και τροποποιήσεις αυτών, μονοκατοικίες, διαμερίσματα, επαγγελματικές στέγες, οικόπεδα, αγροτεμάχια, πάρκινγκ, αποθήκες και σκυλόσπιτα. ΦΜΑΠ. Αυτοκίνητα. Μηχανάκια και ποδήλατα. Υπόλοιπα λογαριασμών σε τράπεζες. Ταμιευτήρια, όψεως, τρεχούμενοι, περπατούμενοι, overdraft, ανοικτά δάνεια. Μετρητά. Μετοχές. Αμοιβαία Κεφάλαια. Παράγωγα. Ομόλογα (ελληνικού δημοσίου δε λαμβάνονται υπόψη ως πιο junk κι από μενού στα kfc). Αποταμιευτικά που γλίτωσαν. Συνταξιοδοτικά προγράμματα. Πρόσφατες φωτό από αναποδογυρισμένα στρώματα χωρίς ορατό κομπόδεμα. Βεβαίωση από μηχανικό ότι δεν υπάρχουν κρύπτες σε πλακάκια και ξύλινα πατώματα. Πρόσφατες φωτό από άδεια ντουλάπια κουζίνας. Βεβαίωση ΚΕΠ περί μη κατοχής καταψύκτη. Λίρες κατοχικές. Λίρες μεταγενέστερες αγγλικής κοπής και άλλες. Δόντια χρυσά και κοσμήματα φό και ζωντανά. Δαχτυλίδια, βραχιόλια, κολιέδες και μενταγιόν. Κι άμα τα γράψω λάθος, τρία μηνάκια εις την ψειρού ακατέβατα.
Ειδικά για τα τελευταία (τα κοσμήματα) είχα μια άποψη καθόσον ο υπάλληλος της Δ.Ο.Υ. και κατόπιν οδηγιών μέσω σχετικής εγκυκλίου του κυρίου Στουρνάρα του Μεγαλοπρεπούς, μου τα υπολόγιζε ως χρυσό σκέτο και όχι ως κόσμημα. Αδικία σύντροφε και ευτυχώς που δεν το έχωσα εκείνο το κωλοδάχτυλο το αυθόρμητο στο Ριχάρδο τον ενεχυροδανειστή, καθόσον εκείνος μου τα ‘λεγε και γω δεν τον άκουγα. «Μην τα πας τα κοσμήματα όπου κι όπου να τα σκοτώσεις αδελφέ. Θα στα πάρουνε για ένα κομμάτι ψωμί» μου λέγε ο άγιος αυτός άνθρωπος και γω δεν τον άκουγα.
Τελικά, μετά τη ρύθμιση, υπάρχει κι ο Ριχάρδος. Τουλάχιστον αυτός δίνει κάτι παραπάνω από το Στουρνάρα. Στα παίρνει για κόσμημα και όχι μόνο για χρυσό…
|
|